گروه استان‌های دفاع‌پرس- بابک روزبه؛ شهید و شهادت واژه‌ای است که در قاموس هر ملتی که نقش بندد تا ابد نامش جاودانه خواهد ماند. شهیدان زنده‌اند و در نزد پروردگارشان روزی می‌گیرند. آنهایی که با ایثار خونشان میراثی از غیرت برای ما به ارمغان گذاشتند. آنها شاهدان همیشه آگاهند و با ما سخن می‌گویند:
سلام شهر من...
سال‌هاست که از من فقط نامی مانده؛ روی سنگی، سرد و ساکت، کنار خیابانی که به اسمم مزین شده است. من همانم که روزی، با لباس خاکی و دلی لبریز از عشق، از این کوچه‌ها عبور کردم تا برای آرامش تو، جان بدهم.
امروز که نگاهت می‌کنم، خوشحالم که هنوز گاهی کسی از کنار آن تابلوی کوچک عبور می‌کند و نام مرا بلند می‌خواند. گاهی کودکی از مادرش می‌پرسد: «مامان، شهید کیه؟» و دل من از این سؤال کوچک می‌لرزد. این یعنی هنوز زنده‌ام... هنوز نشانی از من مانده در دل این شهر.
اما بیش از یک نام، بیش از یک تابلو، چیزی می‌خواهم که زنده‌ترم کند؛ یادمانی از جنس فهم و معرفت، نه فقط از سنگ و فلز. جایی که مردم نه برای ادای احترام ظاهری، که برای گفت‌وگو با من بیایند. برای اینکه از من بشنوند چرا رفتم، چه دیدم، چه آرزویی در دل داشتم.
یادمان من باید روایت‌گر غیرت باشد؛ گواهی برای نسل‌هایی که جنگ را ندیده‌اند، اما باید بدانند. باید جایی برای زنده نگه داشتن ایمان، فداکاری و عشق باشد.
شهر عزیزم...
یادمان شهید، بنای احترام به گذشته نیست؛ چراغ راه آینده است. آن را بساز، نه فقط با مصالح، بلکه با دل. بگذار صدای من از دل آن بیرون بیاید، تا شهر فراموش نکند که این آرامش، میراث اشک مادران، صبر همسران و خون دل رزمندگان است.
من دیگر نیستم، اما اگر خوب گوش کنی، از دل آن یادمان، صدایم را خواهی شنید...
وقتی کوچه‌ها روایت‌گر حماسه می‌شوند
شهر، فقط سازه نیست؛ فقط خیابان و برج و پل و ترافیک و روزمرگی نیست. شهر، جان دارد، حافظه دارد، و در ژرف‌ترین لایه‌هایش، صدای کسانی را با خود حمل می‌کند که برای امنیت و عزت آن، از جان خود گذشته‌اند. شهید، نه فقط یک نام، بلکه روح جاری در کالبد شهر است؛ اوست که کوچه را کوچه می‌کند و خیابان را صاحب معنا.
در هر شهری از ایران، اگر با دقت قدم بزنی، حتماً به کوچه‌ای می‌رسی که نامش، نامی آشناست؛ نام جوانی که در دهه ۶۰، با دلی سرشار از ایمان، راهی جبهه شد و بازنگشت. کوچه‌هایی که اگر زبان داشتند، از صدای قدم‌های او، از وداع‌های بی‌تکرار، از گریه‌های مادر و لبخند پدر می‌گفتند. اما کوچه‌ها زبان ندارند؛ ما باید زبان آنها باشیم.
بی‌دلیل نیست که در تمام کشورهایی که تاریخ پرحادثه دارند، خیابان‌ها و میادینشان به نام قهرمانان ملی‌شان مزین است. اما در کشور ما، این نام‌ها فقط نشانه‌ای از یک قهرمانی نظامی یا سیاسی نیست؛ نشانه‌ای از ایثار، از ایمان، از عبور از خود برای رسیدن به یک ارزش والا است. شهیدان ما، معماران معنوی این شهرها هستند.
انتهای پیام/
